Σκίτσο της απορριφθείσας βινιέτας
Η Ann Telnaes δημοσίευσε χθες ένα σημείωμα στη σελίδα της στο Substack εξηγώντας γιατί παραιτείται από τη δουλειά της στην Washington Post. Η Post αρνήθηκε να δημοσιεύσει ένα σκίτσο που απεικόνιζε τον Τζεφ Μπέζος, ιδιοκτήτη της εφημερίδας, μεταξύ άλλων δισεκατομμυριούχων να γονατίζουν και να προσφέρουν τα χρήματά τους σε ένα άγαλμα του εκλεγμένου προέδρου Ντόναλντ Τραμπ.
Πολλά μέσα ενημέρωσης έχουν αναφερθεί στην αποχώρηση του Telnaes εξαιτίας αυτού του επεισοδίου λογοκρισίας των μέσων ενημέρωσης, αλλά αν θέλετε να διαβάσετε ένα άρθρο γνώμης για το θέμα, ας είναι αυτό του Mike Peterson στην εφημερίδα The Daily Cartoonist με τίτλο"Ο Telnaes είναι απλώς άνεργος, δεν έφυγε".
Όπως επισημαίνεται σε ένα σχόλιο στο ίδιο άρθρο:
"Σε μια στιγμή υπέρτατης ειρωνείας, οι New York Times πήραν την ιστορία και δημοσίευσαν τη δική τους γελοιογραφία. Αν και προφανώς πρόκειται για μεγάλη είδηση (και για μια ευκαιρία να επιτεθούν σε έναν ανταγωνιστή), είναι ωραίο να τους βλέπουμε να δημοσιεύουν για μια φορά μια συντακτική γελοιογραφία". (Οι New York Times σταμάτησαν να δημοσιεύουν πολιτικές γελοιογραφίες την 1η Ιουλίου 2019).
Παρόλο που δεν έχουν περάσει ούτε 24 ώρες, έχω την αίσθηση ότι έχω αργήσει ακόμη και να πω τη γνώμη μου. Ή όχι. Το ζήτημα της ταχύτητας έχει γίνει σχετικό από τη στιγμή που με χαρά αγκάλιασα το σλόγκαν-φιλοσοφία της CTXT"Περήφανος που άργησα για τα τελευταία νέα".
Όλοι όσοι αφιερώνουμε τους εαυτούς μας σε αυτό, ή προσπαθούμε να το κάνουμε, γνωρίζουμε ότι αυτό το σενάριο μπορεί να μας παρουσιαστεί την ημέρα που δεν το περιμένουμε, και μάλιστα αρκετές φορές, και υπάρχουν μόνο δύο τρόποι να πάμε: να βραχούμε ή να περάσουμε σιωπηλά πάνω από τη λακκούβα. Η Ann Telnaes επέλεξε τη γενναία, αξιοπρεπή και πολύ αξιοσέβαστη επιλογή να πηδήξει δυνατά πάνω από τη λακκούβα, ώστε να πιτσιλίσει όπως πρέπει και σε ποιον πρέπει να πιτσιλίσει.
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ο Telnaes παίρνει θέση. Τον Νοέμβριο του 2024 ειρωνεύτηκε το σλόγκαν της Washington Post με ένα σκίτσο "στα μαύρα" μετά την απόφαση του Τζεφ Μπέζος να εμποδίσει την εφημερίδα να καλέσει σε ψήφο υπέρ της Καμάλα Χάρις.
Δεν είναι κάθε σκιτσογράφος σε θέση να εγκαταλείψει τη δουλειά του, πολύ περισσότερο στην Ισπανία όπου οι ευκαιρίες δεν ευδοκιμούν, γι' αυτό και θεωρώ απαραίτητο να επικροτήσω κάθε κίνηση όπως αυτή του Telnaes, από όποια θέση και αν γίνεται.
Σημείωμα Telnaes σε πλήρη μετάφραση.
Γιατί έφυγα από την Washington Post
Η δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ελεύθερο Τύπο
Εργάζομαι για την Washington Post από το 2008 ως σκιτσογράφος. Έχω κάνει σχόλια από τη σύνταξη και παραγωγικές συζητήσεις - και κάποιες διαφωνίες - σχετικά με τις γελοιογραφίες που έχω υποβάλει για δημοσίευση, αλλά σε όλο αυτό το διάστημα δεν μου έχει σκοτωθεί ποτέ μια γελοιογραφία εξαιτίας του ποιος ή τι αποφάσισα να στοχεύσω με την πένα μου. Μέχρι τώρα.
Το δολοφονημένο σκίτσο επικρίνει δισεκατομμυριούχους στελέχη της τεχνολογίας και των μέσων ενημέρωσης που κάνουν ό,τι μπορούν για να ευνοηθούν από τον εκλεγμένο πρόεδρο Τραμπ. Πρόσφατα έχουν δημοσιευτεί αρκετά άρθρα σχετικά με αυτούς τους άνδρες με τα επικερδή κυβερνητικά συμβόλαια και το ενδιαφέρον τους για την εξάλειψη των κανονισμών που στοχεύουν το Mar-a-lago. Στην ομάδα του σκίτσου περιλαμβάνονται ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος του Facebook και της Meta, ο Σαμ Άλτμαν, διευθύνων σύμβουλος της OpenAI, ο Πάτρικ Σουν-Σιονγκ, εκδότης των LATimes, της Walt Disney Company, του ABC News και ο Τζεφ Μπέζος, ιδιοκτήτης της Washington Post.
Αν και είναι σύνηθες για τους συντάκτες της συντακτικής σελίδας να αντιτίθενται στις οπτικές μεταφορές σε μια γελοιογραφία, αν θεωρούν ότι είναι ασαφείς ή δεν μεταφέρουν σωστά το μήνυμα που ήθελε να περάσει ο σκιτσογράφος, αυτή η κριτική από τη σύνταξη δεν συνέβη στην περίπτωση αυτής της γελοιογραφίας.
Για να είμαι σαφής, υπήρξαν περιπτώσεις όπου απορρίφθηκαν σκίτσα ή ζητήθηκαν αναθεωρήσεις, αλλά ποτέ λόγω της άποψης που εμπεριέχεται στο σχόλιο του σκίτσου. Αυτό αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού... και είναι επικίνδυνο για τον ελεύθερο Τύπο.
Όλα αυτά τα χρόνια έχω δει τους ξένους συναδέλφους μου να διακινδυνεύουν τα προς το ζην και μερικές φορές ακόμη και τη ζωή τους για να αποκαλύψουν την αδικία και να θέσουν τους ηγέτες των χωρών τους προ των ευθυνών τους. Ως μέλος του συμβουλευτικού συμβουλίου του Ιδρύματος Σκιτσογράφων Ελευθερίας με έδρα τη Γενεύη και πρώην μέλος του διοικητικού συμβουλίου του οργανισμού Cartoonists Rights, πιστεύω ότι οι σκιτσογράφοι είναι ζωτικής σημασίας για τον δημόσιο διάλογο και έχουν ουσιαστικό ρόλο στη δημοσιογραφία.
Θα υπάρξουν άνθρωποι που θα πουν: "Ε, δουλεύεις για μια εταιρεία και αυτή η εταιρεία έχει το δικαίωμα να περιμένει από τους υπαλλήλους να τηρούν αυτό που είναι καλό για την εταιρεία". Αυτό είναι αλήθεια, μόνο που μιλάμε για οργανισμούς τύπου που έχουν δημόσια καθήκοντα και είναι υποχρεωμένοι να καλλιεργούν έναν ελεύθερο τύπο σε μια δημοκρατία. Οι ιδιοκτήτες αυτών των οργανισμών Τύπου είναι υπεύθυνοι για τη διαφύλαξη αυτής της ελευθερίας του Τύπου, και η προσπάθεια να τα βρουν με έναν εκκολαπτόμενο απολυταρχικό θα υπονομεύσει μόνο αυτή την ελευθερία του Τύπου.
Ως σκιτσογράφος, η δουλειά μου είναι να θέτω τους ισχυρούς και τους θεσμούς προ των ευθυνών τους. Για πρώτη φορά, ο εκδότης μου με εμπόδισε να κάνω αυτή την κριτική δουλειά. Έτσι αποφάσισα να αποχωρήσω από την Post. Αμφιβάλλω αν η απόφασή μου θα προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση και θα απορριφθεί επειδή είμαι απλώς ένας σκιτσογράφος. Αλλά δεν θα σταματήσω να λέω την αλήθεια στην εξουσία μέσα από τις γελοιογραφίες μου, γιατί όπως λένε,"η δημοκρατία πεθαίνει στο σκοτάδι".
Σας ευχαριστώ που το διαβάσατε αυτό.
Το χιούμορ σε μπελάδες, μια συλλογή περιπτώσεων
Περιπτώσεις γελοιογράφων που αντιμετώπισαν προβλήματα κάποιας σημασίας εξαιτίας των γελοιογραφιών ή των σατιρικών εικονογραφήσεών τους. Υπάρχουν επίσης κάποιες ιστορίες άλλων ανθρώπων που, χωρίς να είναι σκιτσογράφοι, έμπλεξαν σε προβλήματα επειδή τις μοιράστηκαν.
