Netflix heeft aangekondigd dat regisseur Juan José Campanella, winnaar van een Oscar voor Beste Buitenlandse Film in 2010 voor The Secret in Their Eyes, werkt aan de audiovisuele adaptatie van de iconische strip Mafalda, door de veelgeprezen Argentijnse meester van de grafische humor, Joaquín Salvador Lavado Tejón, Quino.
Campanella wordt de regisseur, scriptschrijver en showrunner van het project, dat wordt ontwikkeld als animatieserie.
Gastón Gorali zal werken als co-schrijver en algemeen producent, en Sergio Fernández als productiemanager. Mafalda is een originele Netflix-productie met Mundoloco CGI.
Het project, dat zich nog in de ontwikkelingsfase bevindt, heeft zelfs nog geen geschatte releasedatum, maar wat al wel bekend is, volgens wat Campanella onder andere aan de krant Clarín vertelde, is dat het ongeveer 10 hoofdstukken zou kunnen worden en dat ze zich niet in de jaren 60 zullen afspelen. De actie zal in het heden plaatsvinden. Nog moeilijker, want herzieningen en/of updates van klassiekers hebben altijd hun risico's.
Hoe het ook zij, Mafalda is niet een van Quino's dingen die ik het leukst vind, ik denk dat zijn beste parels in zijn satirische illustraties zaten.
Vanaf de eerste reacties op de aankondiging is er al het gebruikelijke onbehagen dat er iets vreemds of verdraaiends uit de bewerking zou kunnen komen, en Campanella weet dat hij voor een grote uitdaging staat.
Iets dat is bedacht als op zichzelf staande stripachtige pillen aanpassen tot een serie en er continuïteit aan geven met behoud van de essentie van het oorspronkelijke werk zonder gebruik te maken van het format van een opeenvolging van shorts is helemaal niet gemakkelijk, ik durf te stellen dat het bijna onmogelijk is zonder nieuwe inhoud te creëren als een plotdraad.
Het verschil wordt alleen gemarkeerd door de afstand tussen de animatie en het originele werk. Zelfs als we proberen zo trouw mogelijk te zijn aan de essentie, heeft de audiovisuele taal andere codes nodig die niet goed samengaan met het lezen van stripverhalen.
De eerste film, nauwelijks 30 minuten lang, over Mafalda werd in 1972 uitgezonden op de Argentijnse televisie en was een opeenvolging van 260 korte filmpjes van 90 seconden die later zouden worden gebundeld tot een speelfilm die in 1981 werd uitgebracht.
De tweede adaptatie kwam naar Spanje in de vroege jaren 1990. Het werd geregisseerd door een vriend van Quino, de Cubaanse regisseur Juan Padrón (1947-2020) en was ook een opeenvolging van korte films.
In 1993 produceerde het Spaanse bedrijf D.G. Producciones SA, in coproductie met TVE, 104 afleveringen van Mafalda in tekenfilms van 1 minuut, geregisseerd door Juan Padrón op het ICAIC, die deel moesten uitmaken van een film van 80 minuten.
In het geval van de Campanella-serie, uit je antwoord op deze vraag van Pablo O.
Scholz in Clarín, is het duidelijk dat het deze keer een verhaal zou kunnen zijn in plaats van een opeenvolging van korte films.
-En gaat het verhaal in vignetten, zoals de strips, of komt er een spil?
-Natuurlijk. Quino's humor is geweldig, maar het heeft de timing van de strip. Het is pa-pa-pa, clou. En in de bioscoop of in een serie is het een andere timing. Dus ik dacht dat we nog een verhaal moesten vinden waarin die humor "gezegd" kan worden, maar dan als onderdeel van de dialoog. En dat het op een meer dynamische manier gebeurt.
Brief van Juan José Campanella over het project.
Ik was zeven of acht jaar oud toen het eerste compendium van Mafalda-strips in boekvorm verscheen. Mijn ouders lazen de strip en zeiden dat ik hem niet zou begrijpen. Wat een belediging. Wat een uitdaging. Ik rende erheen om het te kopen en ik herinner me nog dat ik het Melo-ravijn opkwam terwijl ik het las, lachte en toegaf dat er inderdaad strips waren die ik niet begreep. Mafalda en haar vrienden maakten me niet alleen vaak aan het lachen, maar stuurden me ook af en toe naar het woordenboek. En elk nieuw woord dat ik leerde, werd beloond met een nieuwe lach.
Al snel hoorde ik bij de bende van Mafalda. Ik kan veel grappen uit mijn hoofd citeren, maar omdat ik vandaag voor deze enorme uitdaging sta, zal ik niet met spoilers beginnen.
CUT TO Decennia later, midden in de productie van "Metegol". Maestro Quino kwam ons productiekantoor bezoeken. Er waren bijna 200 artiesten van verschillende generaties en voor ons allemaal was God binnengekomen. Ik herinner me dat het op die dag was dat Quino voor het eerst probeerde te tekenen met een digitaal potlood. Een reus als hij, die generaties striptekenaars had geïnspireerd met zijn lijn en nog veel meer humoristen met zijn gevoel voor ironie en scherpe commentaar, gaf vorm aan een lijn, maar als nooit tevoren, zonder inkt of papier.Zijn enthousiasme was dat van een kind met nieuw speelgoed, dat tientallen vragen stelde. Het enthousiasme en de nieuwsgierigheid van iemand die nooit dacht dat hij alles wist. Sinds dat bezoek hebben we ons de volgende vragen gesteld: Hoe kunnen we de nieuwe generaties die niet met Mafalda zijn opgegroeid opnieuw in contact brengen met dit geweldige werk? Hoe kunnen we de humor, de gemeenheid ervan overbrengen op de kinderen die vandaag de dag opgroeien op digitale platforms? Hoe kunnen we, kortom, een van de grootste werken uit de geschiedenis van de grafische humor overbrengen naar de audiovisuele taal?
Vandaag, twaalf jaar na dat onvergetelijke bezoek, staan we voor deze uitdaging. Niet meer en niet minder dan van Mafalda een animatieklassieker te maken. Het is onze plicht om Quino's humor, timing, ironie en observaties te behouden. We weten dat we Mafalda niet zullen kunnen verheffen, omdat het niet hoger kan. Maar we dromen ervan dat degenen onder ons die vanaf het eerste uur aan haar zijn verknocht, haar met onze kinderen kunnen delen, en zelfs als er dingen zijn die alleen voor volwassenen zijn gereserveerd, kunnen we allemaal als gezin smakelijk lachen, en waarom ook niet, af en toe naar het woordenboek gaan.
Zonder twijfel en verreweg de grootste uitdaging van mijn leven.
Juan José Campanella
Juli 2024
